கார்த்திகா பாகம் 1

என் பெயர் கார்த்திகா. அப்போது எனக்கு 14 வயது முடிந்து 15 தொடங்கியிருந்தது. என் அப்பா அசோக், அம்மா விஜி,  நானும் காரில் சென்னைக்கு எங்கள் உறவினர்களுடன் புது வருடம்  கொண்டாடுவதற்காக போயிருந்தேன். புத்தாண்டு கொண்டாட்டம் எல்லாம் குதூகலமாக முடிந்து,

எங்கள் உறவினர்களிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு, நாங்கள் மதுரைக்கு காரிலேயே புறப்படும்போது, இரவு 10.30 மணியாகி விட்டது. சென்னையில் புத்தாண்டு தள்ளுபடி விலையில் எங்கள் வீட்டுக்காக புதிய டி.வி., மிக்ஸி, கிரைண்டர் என்று என் அப்பா ஏகப்பட்ட பர்ச்சேஸ் செய்திருந்தார். எல்லாவற்றையும் எங்கள் மாருதி 800 காரில் நிறைத்துக் கொண்டு, உறவினர்களிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு கிளம்பினோம்.

எங்களுடையது மிகச் சிறிய கார் என்பதால், பெரிய டி.வி.யை அட்டைப் பெட்டி பேக்கிங்குடனேயே காரின் பின்சீட்டில் இடதுபுறம் வைத்துக் கொண்டு, டிக்கியில் கிரைண்டர் மற்றும் மிக்ஸியை போட்டு வைத்திருந்தோம். என் அப்பா  டிரைவிங் சீட்டிலும், அவர் அருகே  இடதுபுற சீட்டில் அம்மாவும் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். அம்மா காலடியிலும், மடியிலுமாக ஏகப்பட்ட பிளாஸ்டிக் கவர்களில் நாங்கள் சென்னையில் வாங்கியிருந்த பொருள்கள் நிறைந்திருந்தன. பின்சீட்டில் பெரிய அட்டைப் பெட்டியில் டி.வி.யும் இடத்தை அடைத்திருந்தது மட்டுமல்லாது, ·ப்ரிஜ் பேக் செய்து வரும் இன்னொரு பெரிய காலி அட்டைப் பெட்டியை நீள்வாக்கில், பட்டையாக மடக்கி, படுக்கைவாட்டில் பின்சீட்டுக்கு நேர் எதிராக நிற்க வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதனால், டிரைவர் சீட்டுக்கு பின்புறம் காலியாக இருந்த சீட்டில், என் அப்பாவுக்கு நேர் பின்னால் நான் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டேன், என்றாலும், ·ப்ரிஜ்ஜின் அட்டைப்பெட்டியின் உயரம், காரின் சீலிங் வரை இருந்ததால், முன்சீட்டுக்கும் பின் சீட்டுக்கும் இடையே கிட்டத்தட்ட ஒரு திரையாகவே அது அமைந்து விட்டது. ஒருவழியாக நான் பின் சீட்டில் ஏறி உட்கார்ந்து, கதவையும் லாக் செய்து கொண்டேன். எல்லோரிடமும் விடைபெற்று  நாங்கள் கிளம்பி, கார் சில அங்குல தூரம் கூட நகர்ந்திருக்காது… அதற்குள், காரின் பின்னால் கையால் தட்டி நிறுத்தும்படி சைகை செய்தபடியே என் பாட்டி வருவதை சைடிலிருக்கும்  கண்ணாடியில் பார்த்து விட்ட என் அப்பா, காரை நிறுத்தினார். நானும் என் பக்க ஜன்னல் கண்ணாடியை கீழே இறக்கி, என்ன நடக்கிறது  என்பதை ஆவலுடன் பார்க்கத் தொடங்கினேன். காரணம் என்னவென்றால், எங்கள் பாட்டி வீட்டுப் பக்கத்து வீட்டில் வசிக்கும் குமார் மாமாவும் அவசரமாக மதுரை போக வேண்டியிருப்பதால், அவரை எங்கள் காரிலேயே போகும் படி பாட்டி சொல்லியிருக்கிறார். பாட்டி சொன்னபடியால் என் அப்பாவும் சம்மதித்து, குமார் மாமாவை பின் சீட்டில் ஏறிக் கொள்ளும்படி சொன்னார்.

ஏற்கனவே பின் சீட்டில் சுத்தமாக இடம் இல்லை… இதில் இவர் வேறா? என்று என் மனதுக்குள் நொந்து கொண்டாலும், அப்பா  சொல்லி விட்ட படியால் வேறு வழியில்லாது நானும் கார் லாக்கை திறந்து விட்டு, இன்னும் நன்றாக உள்ளுக்குள் டி.வி. பெட்டியை நெருக்கியபடி உட்கார்ந்தேன். பாட்டிக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு பின் சீட்டில் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்ட குமார் மாமாவும் கார் கதவை லாக் செய்து விட்டு, கண்ணாடி  ஜன்னலையும் மேலேற்றி விட்டார். பாட்டியிடம் விடை பெற்றுக் கொண்டு, அப்பாவும் காரை நகர்த்த, மெயின் ரோட்டை அடைந்த கார் சற்று வேகம்  பிடித்தது. “என்ன குமார்? திடீர் மதுரை பயணமா?” என்று அட்டைப் பெட்டிக்கு அந்தப் பக்கமிருந்து  அப்பாவின் குரல் கேட்டது. குமார்  மாமாவும், அட்டைப் பெட்டிக்கு இந்தப் பக்கத்திலிருந்து என் அப்பாவுக்கும், அம்மாவுக்குமாக அவர்களின் கேள்விகளுக்கு பதில் சொன்னபடியே வந்தார். என்னதான் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர்  பார்க்க முடியாது இருந்தாலும், ஒரே காருக்குள், அதுவும் எல்லா கண்ணாடி ஜன்னல்களும் குளிருக்கு பயந்து ஏற்றி விடப்பட்ட நிலையில், பேச்சு சத்தம் பெரிய எதிரொலியாகவே இருந்தது. இதற்குள் எங்கள் கார் தாம்பரம் தாண்டி, மதுரை நெடுஞ்சாலையில் பயணத்தை துவங்கி விட்டிருக்க, அங்குமிங்குமாக இருந்த ஓரிரு தெரு விளக்குகள் தவிர, கும்மிருட்டு சூழ ஆரம்பித்தது. அதே சமயம், காருக்குள் பேச்சு சத்தமும் வெகுவாகக் குறைந்து, ஒரு கட்டத்தில் நின்றே போய், ஒருவித அமைதி சூழத் தொடங்கியது.

இப்போதுதான் குமார் மாமாவை நான் நெருக்கத்தில் திரும்பிப் பார்த்தேன். மாமா என்று சொல்லி விட்டேனே தவிர, அவருக்கு வயது ஒன்றும் அவ்வளவு அதிகமாக இருக்காது. மிஞ்சிப் போனால் 30 வயது இருக்கும் என்று தோன்றியது. வெள்ளை வேட்டி, வெள்ளை சட்டை அணிந்து,  தலை நிறைய முடியும், மேலுதடு மறைக்கும் மீசையுமாக ஒரு இளம் சினிமா ஹீரோ போல இருந்தார். நான் உற்றுப் பார்ப்பதை உணர்ந்த குமார் மாமா, என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தார். நான் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு, ஒரு பக்கமாக சாய்ந்து ஒரே  தொடையில் என் வெயிட்டை பாலன்ஸ் செய்து உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்து, “கார்த்திகா… ஏன் அவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு உட்கார்றே?  இன்னும் எட்டு மணி நேரத்துக்கு மேல பயணம் செய்யணுமே… இப்படி வந்து என் மடியில தாரளமா உட்கார்ந்துக்கோ, வா…” என்றார். அவர் குரல் மிகவும் கிசுகிசுப்பாகவும், மிகக் குறைந்த தொனியிலும் இருந்தது. முன் சீட்டில் இருக்கும் என் அப்பா அம்மாவுக்கு கூட கேட்டிருக்காது  என்று  நினைக்கிறேன்.

அவர் மடியில் போய் நான்  உட்கார்ந்தால் மாமாவுக்கு கால் வலிக்குமே என்று தோன்றினாலும், அப்படி ஒரு காலில் பாலன்ஸ் செய்து உட்கார்வது மிகவும் கஷ்டமாக இருந்ததால், அதிகம் யோசிக்காது மெல்ல அப்படியே நகர்ந்த்து குமார் மாமாவின் மடியில் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டேன். நான் உட்கார்ந்து கொண்டவுடன், ஜன்னலை ஒட்டி நெருக்கியடித்து உட்கார்ந்து கொண்டிருந்த மாமாவும், இன்னும் சற்று சௌகரியமாக உள்ளுக்குள் நகர்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டார். மதுரையிலிருந்து  இரண்டு நாள் பயணமாக சென்னை வரும்போதே இரண்டு செட் டிரஸ் கொண்டு வந்திருந்தேன் நான். இருந்தாலும், எதிர்பாரத விதமாக மூன்று நாள் தங்க வேண்டி வந்துவிட்டதால் அழுக்கு டிரஸ்ஸையே போட விருப்பமில்லாமல், புத்தாண்டுக்காக எனக்கு வாங்கியிருந்த மினி ஸ்கர்ட்டும், கழுத்தில்லாத பனியனும் அணிந்திருந்த நான், அதே டிரஸ்ஸையே கார் பயணத்துக்காகவும் போட்டுக் கொண்டிருந்தேன். மேலும், இரவுப் பயணம் என்பதாலும், அப்பாவின் காரில்தான் போவதாலும், காற்றோட்டமாக இருக்குமே என்று ஜட்டியோ பிராவோ அணியாமல் ·ப்ரீயாக வந்திருந்தேன்.

குமார் மாமாவின் மடியில் மிகவும் ஜாக்கிரதையாக, அவருக்கு கால் வலிக்கப் போகிறதே என்ற பயத்தில் என் வெயிட் முழுவதையும் போடாது மேலாக உட்கார்ந்திருந்தேன். இப்போது கார் நல்ல வேகம் பிடித்து, மதுரையை நோக்கி சீரான வேகத்தில் போய்க் கொண்டிருந்தது. அவ்வப்போது அம்மாவும், அப்பாவும் முன்சீட்டில் பேசிக் கொள்வது ‘ஊமைப்படம்’ மாதிரி, காட்சி தெரியாமல் ஒலி மட்டும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. திடீரென்று என் காதருகில் ஏதோ குறுகுறுப்பாக  உணர, கலவரமடைந்து  தலையை லேசாக திருப்பிப் பார்த்தேன். குமார் மாமாதான், என்னிடம் ஏதோ சொல்வதற்காக முன்னுக்கு வந்து, என் காதருகில் வாயைக் கொண்டு வந்திருந்தார். அவரது அடர்ந்த மீசை முடி குத்தியதில்தான் என் காது குறுகுறுத்தது என்பதையறிந்து லேசான வெட்கத்துடன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டேன். என் காதருகே வந்த குமார் மாமாவும், மிகவும் கிசுகிசுப்பான குரலில், “ஏன் இவ்வளவு கஷ்டமா உக்காந்திருக்கே கார்த்திகா? நல்லா சாஞ்சு உக்காந்துக்கோ. தூக்கம் வந்தா என் மார்ல சாஞ்சு தூங்கு… பரவாயில்லை” என்றார். அவர் குரல் வெளியிலேயே கேட்காத அளவில், கிட்டத்தட்ட காற்று  போலவே வந்ததில், என் காதுக்குள் குறுகுறுப்பு இன்னும் சற்று அதிகமாக, உடல் முழுக்க ஒருமுறை சிலிர்த்தது.